Każdy wie co jest karate ale z czego się dokładnie składa ta wspaniała sztuka walki już nie każdy ma pojęcie. Dlatego tutaj znajdą Państwo wszelkie informacje na temat tego czym jest sztuka walki zwaną karate.
CO TO JEST KARATE?
W języku japońskim słowo „kara” znaczy „pusta”, „te” – „ręka”. „Kyoku” tłumaczy się jako „ostateczny”, „zasadniczy” albo „podstawowy”, „shin”- „prawda” bądź – „rzeczywistość”, zaś – „kai”to po japońsku „stowarzyszenie”, „przyłączenie” lub „wziąć udział”. Zatem Kyokushinkai oznacza dążenie do poznania prawdy.
Symbolem karate kyokushin jest znak kanku. Umieszczony w okręgu oznacza ciągłość oraz okrężny ruch.Kyokushin jest jednym z najpopularniejszych i docenianym na świecie stylów karate – dziedzictwem kulturowym Dalekiego Wschodu, sięgającym zamierzchłej przeszłości (pierwszy zapis na temat sztuki bojowej pochodzi z około 2500 roku przed naszą erą). Istotą tej dalekowschodniej sztuki walki jest nie tylko doskonalenie sprawności ciała, lecz także – a może przede wszystkim – kształtowanie w ćwiczącym odporności psychicznej i wyrabianie w nim właściwej postawy moralnej. Członkami Międzynarodowej Organizacji Kyokushin było i jest wiele znakomitości ze świata kultury i polityki, między innymi: premier Japonii i laureat Pokojowej Nagrody Nobla E. Sato, książę Mohamed, król Hiszpanii Juan Carlos, aktor Sean Connery, prezydent USA Ronald Reagan, przywódca Rosji Władimir Putin, a także piłkarz David Beckham.
KLASZTOR SHAOLIN
Za kolebkę większości sztuk walki Dalekiego Wschodu uważa się klasztor Shaolin w regionie Honan (Chiny), położony nie opodal Żółtej Rzeki. W roku 520 p. n. e. do Shaolin przybył Da Mo albo Tamo (jap. Daruma Taishi), znany powszechnie jako Bodhidharma. Był on prawdopodobnie jednym z wędrownych mnichów buddyjskich przemierzającym Jedwabny Szlak w drodze z Indii albo Cejlonu. Trudno jednoznacznie określić tę postać, jako że jest ona owiana wieloma legendami graniczącymi wręcz z magią. Bodhidharma wpisał się na stałe nie tylko w historię Shaolin, ale także w całą kulturę Dalekiego Wschodu. Nazywa się go pierwszym patriarchą zeń, ponieważ był on twórcą podstaw buddyzmu chan (jap. zeń). Postać Bodhidharmy urosła do rangi symbolu. Przypisuje się mu opracowanie zestawu ćwiczeń fizycznych, których celem było podniesienie sprawności umęczonych klasztorną dyscypliną mnichów. Zdaniem niektórych historyków badających rozwój sztuk walki na Dalekim Wschodzie, ćwiczenia te były jedynie asanami (pozycjami jogi), inni uważają, że prawdziwymi technikami walki. O tym, że sztuka bojowa nie była obca mnichom z Shaolin, świadczą wgłębienia w posadzce w Sali Tysiącletniego Buddy – ślady stóp pozostawione po uciążliwych treningach oraz freski na ścianach klasztoru.
ROZWÓJ KARATE
Japonia od połowy XVI wieku podzielona była na autonomiczne, feudalne księstwa, między którymi toczyły się nieustanne walki. Powodowały one pogłębiające się ubóstwo, szczególnie ludności wiejskiej, co w konsekwencji wywołało niezadowolenie przejawiające się w licznych buntach chłopskich. Jeden z wodzów wojsk rządowych, Toyotomi Hideoshi, chcąc zapobiec rozlewowi krwi, zarządził konfiskatę wszelkiej broni znajdującej się w posiadaniu chłopów. Było to tak zwane katanagari (polowanie na miecze). Chłopom nie wolno było trzymać w domu nawet siekier i noży. Na głównych placach we wsiach stały słupy, do których przytwierdzano te narzędzia i z nich korzystała cała ludność zamieszkująca w danej wsi. Walki o władzę w Japonii rozstrzygnął shogun Yeyasu Tokuga-wa, który zjednoczył cały kraj. W 1606 roku podjął on decyzję o aneksji Okinawy zarządzając również na jej terenie katanagari. Okinawczycy potraktowali ten najazd jako czyn barbarzyński 1 zaczęli tworzyć tajne stowarzyszenia, których celem było nauczenie chłopów sztuk walki bez użycia broni. Wiedzy na ten temat dostarczali chińscy eksperci sztuki wojennej bądź tubylcy, którzy podróżowali do Chin. Na Okinawie była zresztą znana walka wręcz o nazwie te, która w późniejszym okresie przekształciła się w Okinawa-te. Polegała ona na zadawaniu prostych, silnych ciosów rękami i nogami, bez użycia jakiejkolwiek broni. Celem sztuk walki w tamtym okresie było wypracowanie takiej techniki, która zdolna była rozstrzygać pojedynek jednym ciosem, doprowadzając przeciwnika do śmierci. Azjaci znali sposoby takiego hartowania ciała, by nie tylko stawało się ono nieczułe na ból, ale również przekształcało się w straszliwą broń. Do jej wypracowania potrzebne były tylko upór i cierpliwość. Kiedy ucichły zawieruchy wojenne, a liczne spory między Okinawą i Japonią przekształciły się we współpracę, uprawianie sztuk walki stało się tradycją narodową i pasją wielu ludzi, rozprzestrzeniając się na cały świat, która trwa aż po dzień dzisiejszy.
ZNACZENIE „OSU”
Słowo „Osu” wypowiadane na każdym treningu oznacza ukłon (pozdrowienie), szacunek dla współćwiczących oraz dla wartości wyznawanych w sztuce karate kyokushin. Wypowiadane jest nie tylko do starszego stopniem, lecz także do każdego współćwiczącego. Karatecy tworzą bowiem jedną wielką rodzinę. Kiedy zaczynasz trening i wchodzisz na salę, a także, gdy go kończysz, kłaniasz się Instruktorowi i Kolegom mówiąc „Osu”. Następnie, gdy opuszczasz Dojo – zatrzymujesz się w drzwiach, kłaniasz się i jeszcze raz mówisz „Osu”. Robiąc to, uznajesz wartość sztuki kyokushin i ducha samowyrzeczenia, który jest jednoznaczny z nieustannym doskonaleniem samego siebie.
KIHON (techniki podstawowe)
Kihon to trening technik podstawowych. Karate jako całość, składa się z trzech elementy: kihon, kata, kumite. Podobnie jak dom, który buduje się od fundamentów, nie zaś od komina, tak w karate, by przejść do walki (kumite), która jest szczytem umiejętności, trzeba najpierw poznać techniki podstawowe. Mówi się, że sercem karate jest walka, zaś sercem walki -kihon, czyli techniki podstawowe. Na kihon składają się postawy (dachi), pozycje rąk (kamae-te),pchnięcia (tsuki), uderzenia (uchi, ate), bloki (uke), nakrycia (tensho), kopnięcia (keri), techniki obrotowe (kaiten-waza), techniki z wyskoku (tobi-waza), techniki walki w leżeniu i przysiadzie (ne-waza), umiejętność padania (ukemi-waza), techniki uników (rusui–waza), podcięcia (kari), rzuty (nage). W turniejowym karate 70% zwycięskich technik, to techniki nożne. Stare przysłowie ken-do mówi: „Jeśli miecz jest prawdziwy, w sercu jest prawda” i na odwrót. Oznacza to, że serce człowieka trzymającego miecz przemawia przez ten miecz. Można tę maksymę odnieść do karate, tylko zamiast miecza, mówić będziemy o ciele. Dlatego karateka musi troszczyć się o swoje ciało, gdyż staje się ono dla niego środkiem walki. A metodą, która zmienia pięści i stopy w środki walki, jest właśnie kihon.
KATA (formy)
Kata to z góry przygotowane formy demonstrowania obrony, ataku i kontrataku. Sosai Masutatsu Oyama twierdził, że aby zrozumieć kata, trzeba myśleć o karate jako o swego rodzaju języku. Techniki karate interpretować można jako litery alfabetu, kata (formy) będą odpowiednikiem wyrazów i zdań, a kumite (walka) – rozmową. Wszystkie style karate, zarówno chińskie, jak i japońskie czy koreańskie, zawierają kata jako ogólną część treningu. W niektórych stylach liczba kata dochodzi do 50 (shotokan), w innych do 15 (kyokushin, goju-ryu), a np. chińskie wing-tsun ma ich tylko 3. Wiele nauczanych dziś kata ma bardzo długą historię, były one wielokrotnie zmieniane i modyfikowane przez mistrzów wprowadzających własną interpretację niektórych ruchów. Jeszcze dzisiaj mistrzowie poszczególnych stylów zmieniają techniki, postawy lub ruch, po wielu latach praktyki i medytacji nad danym kata. Aby perfekcyjnie opanować jeden układ należy go ćwiczyć od trzech do niekiedy nawet dziesięciu tysięcy razy.
KUMITE (walka)
Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie bowiem były realia, w których karate powstało. Wówczas w tej walce nie było żadnych ograniczeń. Różnie przedstawiają się dziś metody walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się w nich atak na głowę i szyję, zakładając jednak, że uderzenia nie mogą dochodzić bezpośrednio do ciała przeciwnika, albo muszą być zatrzymywane tuż przed osiągnięciem celu (shotokan), albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszczając nań uderzenia i kopnięcia, głowę wyłącza się jako cel ataku (taekwondo), czy też walczy się wkładając plastykowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus. W karate kyokushin wolna walka (jiyu-kumi-te) jest najbardziej zaawansowaną formą karate -jego esencją. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką budo-karate (w dojo), a zawodami sportowymi. W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, którym jest walka budo-karate, a także doskonałość pozwalająca na sukces w walce bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest więc trening techniki podstawowej oraz kata.
TAMESHIWARI (sztuka łamania przedmiotów)
Tameshi-wari są ważnym elementem treningu karate na poziomie mistrzowskim. Podczas turniejów zawodnicy przystępują do próby tameshi-wari, łamiąc sosnowe deski (30x20x2,5 cm) czterema różnymi technikami: seiken (pięść), shuto (kant dłoni), empi (łokieć), kakato (pięta). Rekord złamanych desek należy do Akira Masuda, ustanowiony w 1984 roku. Złamał on 6 desek – techniką seiken, 7 desek – empi, 8 desek – shuto i 8 desek – kakato, razem 29 desek.